Fish's Blog

ხშირად მეფიქრება ადამიანის ქცევაზე, რა დევს ამ ქცევის უკან, რა არის ქვეტექსტი, რატომ მოიქცა ასე და არა სხვაგვარად, მოკლედ, იმის თქმა მინდა რომ ტვინს ვიღლი. ფროიდის თეორიების მე არ მწამს. და ზოგადად კონკრეტულად რომელიმე თეორიის არ მწამს, შეიძლება რომელიღაც ასპექტი მისაღები იყოს ჩემთვის, მაგრამ სრულად არასდროს.

ქცევის ეტიოლოგიას ქვეცნობიერში უნდა ვეძიოთო ესეთი აზრიც არსებობს, მაგრამ ქვეცნობიერი იმის ქვეცნობიერია, რომ ვერაფერსაც ვერ მოიძიებ მასში, ქვეცნობიერი არის ის, რაც არაცნობიერია ცნობიერების მქონე ადამიანისთვის – ანუ უცნობია. და სიბნელეში რაიმეს მიზეზს კი არა, საერთოდ ვერაფერს იპოვი.

ამ ნააზრევის საშუალებით მინდა როგორმე ვიპოვო პასუხი კითხვებზე:

– რატომ ვიქცევით ისე როგორც ვიქცევით?

– როგორ მოვიქცეთ, რომ ეს კითხვა აღარ გაგვიჩნდეს?

მინდა გულწრფელობაზე დავწერო. რატომღაც მგონია, რომ ამ მიმართულებით მსჯელობამ შესაძლოა ჩემს კითხვებზე პასუხი მაპოვნინოს. რამდენიმე დღეა პოსტი – ჩემს ტყუილთან დამოკიდებულებასთან დაკავშირებით, რომელიც 2012 წელს დავწერე, აქტიურია. გადავხედე ამ ტექსტს და მივხვდი, რომ სრულიად შემეცვალა დამოკიდებულება ტყუილისა და გულწრფელობის მიმართ. ეს ბუნებრივიცაა, წლები გავიდა, გავიზარდე, ბევრ რამეზე განსხვავებული შეხედულება მაქვს, მოკლედ 29 წლის ასაკში ის აღარ ვარ რაც 22 წლის ასაკში ვიყავი. ძალიან მომინდა ამ საკითხზე წერა, წერაში ახალი იდეები მომდის და უფრო მაგიტომ.

ცხოვრებისგან ასე თუ ისე ბევრი გაკვეთილი მივიღე და ახლა დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა – ყველანაირ შელამაზებულ ტყუილს სიმართლე მირჩევნია, რაც არ უნდა მწარე იყოს ის!

იმასაც კარგად ვიაზრებ, რომ ადამიანებს ხშირად არ შეგვწევს გამბედაობა ვიყოთ გულწრფელები. დიახ, გამბედაობა სჭირდება გულწრფელობას, გამბედაობა და თავისუფლება. კამიუს მერსო მახსენდება, რომლისთვისაც გულწრფელობა იმდენად ბუნებრივი იყო, რომ ამას ვერც კი იაზრებდა, ის ხომ ისე იქცეოდა რაც მისთვის ბუნებრივი იყო, არ შეეძლო ეთამაშა და საზოგადოების მიერ დაწესებულ დაუწერელ კანონებს დამორჩილებოდა. საბოლოოდ კი სწორედ ამ გულწრფელობის გამო დაისაჯა. გულწრფელობის და თავისუფლების გამო დაისაჯა (მე ასე დავინახე).

ალბათ სწორედ ის შიში წარმართავს ჩვენს ქცევას, ქმედებებს თუ უმოქმედობას, რასაც საზოგადოების მიერ უარყოფას ან გარიყვას ვეძახით.

და აი შეიძლება ითქვას, რომ პირველი კითხვის პასუხსაც მივაგენი – შიში არის ჩვენი ქმედების მთავარი წარმმართველი ძალა. შიში სხვადასხვაგვარია შესაბამისად ეს ჩემი “თეორია” შეიძლება მივუსადაგოთ ჩვენს ნებისმიერ ქმედებას. ახლავე ავხსნი როგორ: შიში სხვადასხვაგვარია მეთქი ზემოთ, რომ ავღნიშნე, ვიგულისხმე დასჯის შიში, დატუქსვის, ჩხუბის, უარყოფის, გარიყვის, შეზიზღების, დაცინვის და კიდევ უამრავი. მე რატომღაც, მგონია რომ სწორედ ეს შიშები წარმართავენ ჩვენს ქმედებებს, ტყუილის თქმა იქნება ეს, რაღაცის დამალვა, თუ რაღაცის არ თქმა.

ეს შიშებიც ხომ ერთგვარი კომპლექსებია, კომპლექსები უარყოფის, დაცინვის, გარიყვის და ა.შ. ყველა მშიშარ ადამიანს ეშინია მარტოობის. და აი ისიც ყველაზე მთავარი შიში – მარტოობა.

ჩვენს ქცევას წარმართავს მარტოობის შიში!

და ვინაიდან პირველ კითხვაზე პასუხი ვიპოვე, გადავალ მეორეზე – როგორ უნდა მოვიქცეთ, რომ ჩვენი ქმედება ჩვენშივე კითხვებს არ აჩენდეს – რატომ მოვიქეცი ასეო.

პასუხი უმარტივესია შიში უნდა დავძლიოთ, ამისთვის კი ერთადერთი გამოსავალი გულწრფელობაა. პასუხი უმარტივესია თუმცა განხორციელება ……..